Een maandje zonder column te hebben geschreven,  niet eens een poging gedaan om er een te schrijven. Mijn hoofd stond er niet naar. Mijn schoonvader werd dinsdag opgenomen in het ziekenhuis,  zijn nierfunctie was slecht. Hij at bijna niet meer en voelde zich niet goed. Maandagochtend kreeg hij een maagonderzoek,  ook omdat hij bleef braken en eten zo moeilijk was.

Er was op dat moment bij ons geen bezorgdheid dat we in de laatste levensfase waren beland. Hij was wel 86 jaar, maar tot voor kort zo vitaal als een 70 jarige. Dinsdagmiddag kwam het telefoontje, de familie wordt toch verzocht om te komen. Zelfs op dat moment konden wij niet echt de ernst inzien. Aangezien hij nog praatjes genoeg had. De artsen hun gezichten stonden ernstig, het verhaal was dat mijn schoonvader in zijn laatste fase zat. Maar het matchte niet met de man in het ziekenhuisbed!

Het was zo onwerkelijk,  maandag waren er nog onderzoeken naar wat er mis kon zijn, de uitslag was nog niet binnen. Dinsdag zaten we te waken bij een man die nog met praatjes voor 10 in bed lag. Woensdagochtend bleven de gezichten van de artsen ernstig staan. Dit was onmenselijk lijden, mijn schoonvader vond het op dat moment nog menswaardig. Een fijne woensdag volgde nog, we wisten wel dat het niet goed was, maar het was zo onwerkelijk.  Mijn schoonvader maakte nog grapjes, had nog praatjes en hij at en dronk wat. Om ongeveer 17.00 uur ga ik met de kinderen naar huis . Dag pa, tot morgen zei ik nog.

Om half 6 belde mijn man, het is foute boel, je hoeft niet te komen, je zal niet op tijd zijn. Om half 7 belde mijn man weer dit keer om te vertellen dat zijn vader was overleden. Mijn schoonvader was mijn grootste fan, hij kocht als enige van de familie het boekje wereldnieuws,  hij vond dat ik een boek moest gaan schrijven.Mijn schoonvader was mijn maatje, we konden het hartstochtelijk oneens zijn met elkaar, maar toch mis ik onze discussies!

Er is veel veranderd nu hij er niet meer is, en tegelijkertijd gaat alles gewoon door.