Een tijdje terug wees één van mijn kleinzonen een vogel aan die hij pinguïn noemde. We waren niet op Antarctica en niet in een dierentuin, het was een vergissing. Hij bedoelde de ekster, waarvan de kleurencombinatie overeenkomt met die van de zuidpoolbewoner. Het wijzen op zich leverde geen problemen op, omdat er meer dan genoeg van die krassers rond het huis vliegen. 

Over de ekster gaan vele verhalen, zo zouden ze intelligent zijn en zichzelf herkennen in het eigen spiegelbeeld. Net mensen zou je denken. Tot ze drie jaar oud zijn verzamelen zij zich in jeugdbendes en halen rottigheid uit. Net jongelui die samenscholen en de omgeving ontdekken op weg naar volwassenheid. Met de ekster loopt het daarna anders, hij groeit uit tot een terrorist. Behalve lawaaischoppen vreet hij nesten leeg van andere vogelsoorten. Eieren noch jonge vogels zijn veilig voor zijn grote bek, evenals wintervoer dat niet voor hem bestemd is. Komt de mens te dicht in zijn buurt dan staat er een salvo van scheldkanonnades op zijn repertoire. Het is een brutaal beest dat niet massaal in een beschaafde samenleving thuishoort. De ekster behoort tot de club die eigen volk het belangrijkst vindt. Overlijdt een rasgenoot dan rouwt hij urenlang bij zijn dode maat. Al is dat een mooi gebaar, de pica pica blijft een walgelijke branieschopper.

"Doorgeslagen regelgeving"

Hij heeft geen natuurlijke vijanden en is een beschermde soort. Die combinatie zorgt ervoor dat ongewenste situaties en overlast ontstaan. In de mensenwereld, althans in ons land, proberen we de woon- en verblijflocaties een beetje te plannen, zodat er leefruimte overblijft voor iedereen en productiegrond voor ons voedsel. Daarom is het vreemd dat we overlast van kolonies gevogelte moeten tolereren op plekken waar zij niet thuishoren. In woonwijken bijvoorbeeld. Doorgeslagen regelgeving!

Verjagen is een manier om er af te raken, maar hoe doe je dat effectief met nesten die soms wel 15 meter hoog in een boom hangen. Voor vogels is er geen pilletje om de aanwas te reguleren en geen psychische hulp om gedrag aan te passen. Vroeger joeg men een paar schot hagel door een nest met eieren om de toename aan banden te leggen. Dat lijkt me ook nu de meest effectieve methode om de groei van het aantal af te remmen. Daarna krijgen de verdreven merels, meesjes en roodborstjes weer kans. Asociaal gedrag van een stelletje lomperiken kunnen we niet tolereren.