Een weekendje weg naar een andere streek van het land levert mij nog wel eens nieuwe ideeën op. De hersenen gaan bijna automatisch in de creatieve modus. Van de honderd indrukken hoeft er maar één raak te zijn om te kunnen spreken van een geslaagd tripje. Helaas werd ik juist daarin de laatste keer enigszins teleurgesteld. Dat lag overigens niet aan het gezelschap waarin ik me bevond.  

Het zat hem in de verstoring van nachtrust door vliegverkeer. Vijftig kilometer ten noorden van Schiphol wordt je daar overdreven mee lastig gevallen. Mijn nachtelijke gedachten werden bepaald door het schrikbeeld van een lawaaiige toekomst met vliegtuigen die vanaf Lelystad mijn woonomgeving gaan teisteren. Waarom moet heel Nederland straks onder deze klere-herrie gebukt gaan?

Een tweede ongelukkig voorval betrof mijn tablet. Opeens, zonder ook maar de geringste aankondiging weigerde het ding na twee jaar zijn diensten. De voorbereidingen voor de komende twee weken;  vergaderen, radioprogramma’s en redactiewerk, in één klap verdwenen. Mijn tweede paasdag stond in het teken van geheugentraining en herhaling.

"Met de tablet lig het ingewikkelder. Wat ik ook probeer, er ontstaat geen leven in het apparaat"

Wat hebben die twee zaken met elkaar te maken? Nou, beiden dienen ze gewoontes waar we aan  verslingerd zijn geraakt. We denken dat alles wat nieuw is en alles wat kan ook direct voorhanden moet zijn. Vliegverkeer zou minder kunnen als we andere vakantiekeuzes maken. Tablet en smartphone bepalen de invulling van ons bestaan en het lijkt erop dat we niet meer zonder kunnen.  

Op de terugreis passeren we vliegveld Lelystad. Een enorm passagiersvliegtuig staat er uitdagend te doen. Alsof het zeggen wil: ik kom er zo aan. Ik weet dat ik er niets tegen kan doen. Met de tablet lig het ingewikkelder. Wat ik ook probeer, er ontstaat geen leven in het apparaat. De techniek van zo’n ding gaat mijn pet te boven. De hulp die ik zoek bepaalt uiteindelijk dat een nieuwe voordeliger is dan repareren. Na twee jaar al kondigt zich een noodgedwongen afscheid aan.  

Vliegreis en tablet, geen van beiden doorstaan de toets van duurzaam gebruik. Ik reken erop dat het  vaker zal tegenzitten. De standaard uitrusting van mijn rugzak telt vanaf nu een potlood en een blocnote van ouderwets ongelinieerd papier. Voor de zekerheid, als achtervang. De caravan staat imiddels al klaar om ergens een rustig plekje te zoeken. Soms is het ook gewoon wel lekker om even weer ouderwets te doen.