Al een poosje zat ik te denken om wat geld te gaan doneren aan het goede doel. Waarom zou ik mijn 'rijkdom' niet een klein beetje delen? Dat is op zich best wel lastig, want het goede doel mag dan niet de directeur van dat goede doel zelf zijn. Je leest en hoort vaak genoeg dat er bij veel goede doelen er veel aan de strijkstok blijft hangen.

Mijn ouders zijn altijd erg begaan geweest met Albanie, mijn ouders hebben dat land een keer bezocht en kwamen thuis met ervaringen die wij in Nederland gewoon niet kennen. Een land waar armoede echt uitzichtloos kan zijn. In dat land zijn geen voedselbanken, wanneer je niks hebt, is het heel moeilijk om er iets van te maken. Ouderen die sterven van de honger omdat ze niet meer goed te been zijn, en dus niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Kinderen die op de straat leefden.

"Maar om eerlijk te zijn, vind ik armoede in ons land niet te vergelijken met armoede elders ter wereld"

Een ander Zutphens echtpaar, wiens naam ik mag noemen in mijn column, zijn ongeveer 20 jaar geleden naar Albanie gegaan. Dinie en Koos Rozenboom, een echtpaar dat ik ook mijn hele leven al ken. Ze hebben huis en haard verlaten om hun hart te volgen. Ze kregen de kans om in Albanie in een kindertehuis te gaan werken. In de jaren die volgden hebben ze 11 kinderen in huis gehad, sommigen kwamen daar als baby’s van hooguit een paar dagen oud. Toen de wet in Albanie veranderde moesten deze kinderen die inmiddels een jaar of 8 waren ter adoptie worden gesteld. In een filmpje op YouTube 'hoop voor Albanie', vertellen Dinie en Koos Rozenboom vol emotie over deze ervaringen.

Inmiddels doen deze twee mensen uit ons Zutphen daar zoveel meer dan wij ons kunnen voorstellen! Met hun eigen stichting Dak helpen ze op een kleinschalige manier mensen. Ze helpen met huizen, meubels, kleding, scholing en zoveel meer. Het is erg bijzonder om te zien dat dit echtpaar met zoveel liefde en passie dit belangeloos doen. Natuurlijk zou ik ook een goed doel in Nederland kunnen steunen. Maar om eerlijk te zijn, vind ik armoede in ons land niet te vergelijken met armoede elders ter wereld.

Wanneer ik weet dat mijn buurvrouw het moeilijk heeft, kan ik op kleinschalige manier ook helpen. Misschien zouden wij in Nederland niet zo moeten wijzen, maar zelf de ander helpen. De fiets niet op marktplaats zetten, om er nog een paar centen aan te kunnen verdienen, we zouden ook de fiets kunnen weggeven aan iemand die er geen geld voor heeft. Nederland is één van de welvarendste landen. Natuurlijk is er armoede in ons land, dat wil ik niet wegpoetsen. Maar toch elders ter wereld zijn er mensen die het nog veel beroerder hebben.

Wilt u meer weten over deze stichting, dan vind u de informatie hier. Dit is mijn laatste column voor dit jaar, ik wens u allemaal prettige kerstdagen en een hele fijne jaarwisseling toe.