De elektrische fiets
Joop Hekkelman.

De elektrische fiets

Let op: de onderstaande tekst is een column, geen (nieuws)artikel.

Onlangs hoorde ik op de radio een programma over de introductie en de opgang van de elektrische fiets. De invloed ervan op de infrastructuur, vooral in de steden, werd behandeld. Er wordt een flinke toename verwacht van het fietsgebruik voor woon- werkverkeer.

De actieradius waarbij een mens de gewone fiets pakt om naar het werk te gaan bedraagt 7,5 kilometer. Studies wijzen uit dat die afstand wordt verdubbeld met de elektrische fiets. Dat geeft flink meer fietsers op straat. Er wordt zelfs nagedacht om scholieren een elektrische fiets te geven in plaats van de OV jaarkaart. Ontwikkelingen met grote gevolgen voor de verkeerstromen.

Meer aandacht en ruimte voor fietspaden moet het logische gevolg zijn.  Zonder confrontatie met autoverkeer kun je binnensteden op dit moment fietsend niet bereiken. Kruisingen en rotondes zijn plekken met grote risico’s.  

De elektrische fiets is een mooie uitvinding voor minder vitaal volk, hartpatiënten of mensen met slechte benen. Er zit echter ook een gevaarlijke kant aan. Zo’n ding gaat veel te snel. Oudere mensen reageren vaak te laat op onverwachte situaties. Onlangs raapte ik nog iemand van de grond die haar snelheidsmonster niet meer baas kon.

Ook gezonde mensen schaffen de fiets met hulpmotor aan. Daar kom ik bij een punt dat me tegenstaat.

Ongevraagd verdedigen zij hun aankoop nogal eens met het argument dat ze nu zonder grote inspanning flinke afstanden kunnen overbruggen, wind geen bezwaar. “Iedereen heeft er één”, voegen zij er vaak nog aan toe. Het gaat dus om gemak en erbij willen horen.

Onderweg, in tropische temperaturen met windkracht 4 op de kop, komen we ze tegen. Ontspannen draaien ze de pedalen rond in ’n tempo dat half zo hoog ligt als de onze. Zweet op het voorhoofd kan ik niet ontdekken. Mocht er onverhoopt ’n druppeltje ontstaan, dan blaast de wind de boel meteen weer droog. Slechts voor enkelen lijkt me de ‘gemaksfiets’ een noodzakelijke investering.

Wij hebben ons nog niet an de e-bike gewaagd. Zo lang het kan willen we op eigen kracht rondtoeren. Dat brengt wel een aspect van sociale afbraak aan het licht. Het is namelijk helemaal niet meer leuk om met anderen samen ’n fietstochtje te maken. Je kunt niet gelijkwaardig met elkaar optrekken. Dat is jammer.

Over enige tijd zijn de verhoudingen weer recht getrokken verwacht ik. Fietsen zonder ondersteuning worden schaars, of zijn wellicht straks niet meer te koop. We stellen de investering nog even uit. Tot die tijd beschouw ik de e-bike als ‘scootmobiel voor vitale fietsers’. Daarna vertel ik waarschijnlijk een ander verhaal.

 

 

Nieuwsbericht gerelateerd aan deze column: E-bikes steeds populairder, ook voor jongeren

Reageren? Mail de redactie via [email protected].
Op deze publicatie rust copyright.