Buurt-whatsappberichten vliegen ons om de oren. Dit keer zijn er drie  jonge mannen gesignaleerd die zich ophouden bij één of andere straathoek. Signalement: één met een scooter, één met een rood poloshirt en één die aanbelde voor een glas water, zijn lengte wordt geschat op 1.83m. De samenscholing in combinatie met hun vraag om iets te drinken, bij een naburige woning, wordt als verdacht aangemerkt. De buurt wordt gealarmeerd. Of de melding wel of niet terecht is kan ik niet beoordelen. Ik heb ze niet gezien en van de beschreven jongelui is daarna niets meer vernomen. 

Zo’n waarschuwingssysteem is een mooi instrument om betrokkenheid in de buurt te kweken en de omgeving veiliger te maken. Zo wordt algemeen ervaren. Een nadeel is dat iedereen na de melding rondloert op ongewone bewegingen in de directe omgeving. Schimmen die normaal niet worden opgemerkt of een fietser zonder licht zijn opeens verdachte objecten. We worden angstig van al die berichten en van een autonome waarneming is geen sprake meer.

"Er zijn mensen die midden in de nacht de deur openen voor een dolende dementerende man"

Natuurlijk lopen er lieden langs de straat met slechte bedoelingen. Dat is altijd al zo geweest. Er zijn er meer die geen kwaad in de zin hebben. Waarom zien we een ‘vreemde eend’ dan toch vaak in de eerste plaats als een bedreiging?  

Gelukkig steekt niet iedereen zo in elkaar. Er zijn mensen die midden in de nacht de deur openen voor een dolende dementerende man, die aan de deur rammelt omdat hij de weg kwijt is. Sturen hem niet weg en waarschuwen geen buren. Door goed te kijken hebben ze meteen door dat er geen crimineel op de stoep staat, maar iemand die hulp nodig heeft. 

Met de komst van de buurt-whatsapp wordt ons denken vanuit wantrouwen gestuurd. Dat zijn dus negatieve gedachten. Een beetje meer objectiviteit levert naar mijn mening gelukkiger mensen op. Mocht het toch een keer tegenzitten dan is de teleurstelling met een positieve instelling beter te hanteren. Driehonderd kilometer van huis, in een omgeving waar we niemand kennen, bezoeken we een restaurant. Heerlijk gegeten, maar bij het afrekenen blijkt dat we iets over het hoofd hebben gezien. Betalen met de bankpas is niet mogelijk. Daar hebben we niet op gerekend.

Zonder aarzeling pakt de dame van dienst een bierviltje en schrijft daar een naam en het nummer van een bankrekening op. “Maak het maar een keer over”, zegt ze. We vertrekken met een goed gevoel en vertrouwen is het sleutelwoord.