De buren rechts van ons staan samen voor onze deur. Onverwachts. Dat kan twee dingen betekenen: de twee vrouwen gaan uit elkaar of ze gaan verhuizen. 

Het laatste blijkt het geval. Ze hebben een vrijstaand huisje op de kop weten te tikken in een dorpje vlakbij Nijmegen. 'Een buitenkansje', aldus henzelf, want via-via. Had het op Funda gestaan, hadden ze zeker twintigduizend euro meer moeten betalen.

Enthousiast laten ze foto's zien. Ondertussen denk ik ook al vooruit: wie komen er nu naast ons wonen? Hopelijk toch niet zo'n jong stel met baby die het enthousiast van souterrain tot zolder gaan verbouwen. Een stel zoals wij, negen jaar geleden.

"Ik had bijna liever gezien dat de buurvrouwen uit elkaar gingen, dan bleef vast nog één van de twee naast ons wonen"

Lang op één plek wonen geeft de fijne illusie dat de tijd stilstaat. Ons straatleven herhaalt zich met een jaarlijks ritme, als een Groundhog Day. In de herfst en winter is het rustig, maar in de voorjaarszon zoals nu komt iedereen uit zijn schulp en wordt er bijgepraat en -geborreld, leunend op de muurtjes voor onze voortuintjes. De zomer vult zich met vakantievertrek en -terugkomst - 'Hier nog iets gebeurd?' - waarna het patroon zich weer herhaalt. ‘Beter dan dit wordt het niet’, zei ik laatst nog.

Het Te Koop-bord naast ons heeft die illusie nu bruut doorbroken: de tijd is wél verder gegaan. Opeens ben ik geen dertig meer ben, maar bijna veertig. De oudste dochter blijkt niet meer in de luiers te zitten, maar kijkt naar middelbare scholen en wil een smartphone.

Ik had bijna liever gezien dat de buurvrouwen uit elkaar gingen, dan bleef vast nog één van de twee naast ons wonen en bleef de tijd nog een beetje stilstaan. Maar om hun levensgeluk nu aan mijn illusies op te offeren... Dan kan ik maar beter de harde realiteit onder ogen zien.