Mijn vorige column heeft enig napraten veroorzaakt in mijn buurt. Naar aanleiding van werden me   enkele problemen aangereikt die in mijn dorp spelen: daar moet je eens wat over schrijven, werd me als goede raad meegegeven. Waar dat over ging? Nummer één op de lijst van ergernissen is de parkeeroverlast bij de school. Daar wil ik niet over schrijven, omdat ik dat al eens deed. Mijn standpunt over luie en onverschillige ouders is bekend. Dat komt bij andere onderwerpen vast nog wel eens terug. 

Op nummer twee heb ik de afvalcontainer genoteerd. Dat wil zeggen, het ontbreken daarvan. De grijze vuilnisbak voor restafval wordt vanaf nu nog maar één keer per maand geleegd. Volgens mij voor een gemiddeld gezin meer dan genoeg. Vooral omdat er een alternatief is bedacht, namelijk de ondergrondse container waar elke buurtbewoner zijn of haar rommel kwijt kan. Een mooie en schone oplossing die de wethouder uitdacht, vooral omdat niet iedereen gemiddeld is. Echter, om ‘de  oplossing voor restafval ’te vinden moet je beschikken over Sherlock Holmes-achtige kwaliteiten. Ergens zijn er een paar verstopt. Mensen raken daardoor verzeild in doemgedachten over afvalbergen. Ik volg de ontwikkelingen en ga erover schrijven zodra Napolitaanse toestanden dreigen. Voorlopig leg ik mijzelf ‘het omerta’ op in deze kwestie, omdat ik nog vertrouwen heb in de belofte van het gemeentebestuur.  

"Voor de moegestreden jongens is de gelijke stand dan al geen onderwerp meer"

Toen werd het weekend. Vroeg uit de veren om kleinzoon van negen te volgen met zijn partijtje voetballen. De jongens sloven zich ongelooflijk uit en strijden voor wat ze waard zijn. Ouders en begeleiding uiten zich met positieve bewoordingen in hun aanmoedigingen. Behalve ééntje. De leider van de tegenpartij, een volwassen man, begeeft zich met regelmaat lawaaierig en druk gebarend middenop het veld. De ‘scheids’ wijst hem erop buiten de lijnen te gaan. Protest! Zijn clubje staat met 3-2 voor en volgens zijn horloge is de wedstrijdtijd voorbij. Nog twee minuten te gaan. Het wordt 3-3. Bollend van frustratie stuift het mannetje over het veld om het onrecht recht te zetten. Geen schijn van kans. Tijdens het stafschoppen schieten na de wedstrijd, staat hij toe dat zijn jongens iets over koeien roepen, om de tegenstander te intimideren. 

Mokkend gaat de opvoeder met zijn team richting uitgang. Voor de moegestreden jongens is de gelijke stand dan al geen onderwerp meer. Jammer dat het opgewonden standje dat niet doorheeft!