Onlangs was er een dorpsbrede bespreking in de kerk van mijn dorp. Het ging over accomodaties voor sportclubs en andere noodzakelijke voorzieningen, zoals een geschikte plek voor school en dorpshuis. De kerk was in jaren niet zo goed gevuld. De betrokkenheid van mijn dorpsgenoten bij dit onderwerp blijkt groot en mondde uit in levendige discussies. Een aantal initiatiefnemers van een ‘groots plan’ – veel slopen en een enorme multifunctionele accomodatie bouwen – mocht vanuit hun perspectief het gezamenlijke idee toelichten. 

"Niet iedereen is ervan overtuigd dat de aangedragen ideeën de tekentafel bereiken"

Het werd een matige vertoning, van een doordacht bedenksel kan onmogelijk gesproken worden. Een grote meerderheid van het aanwezige volk verwees de grootschaligheid gedecideerd van tafel. Geen gefundeerd idee en men kent zelfs de behoefte van het dorp niet! In mijn dorp, zo bleek, wil men de school, evenals de kerk, bij voorkeur letterlijk in het midden laten staan. Wellicht daarom manoeuvreerde de discussieleidster heel handig een andere richting op. Wat daar vreemd aan was; er waren geen alternatieve voorstellen. Die mochten de aanwezigen ter plekke zelf bedenken. Dan weet je hoe het loopt; wel ideeën, maar niets wordt concreet. Behalve dan dat er nog veel en lang moet worden nagedacht om de beste oplossing te vinden.   

Niet iedereen is ervan overtuigd dat de aangedragen ideeën de tekentafel bereiken. Enkele dagen later zorgt het fraaie voorjaarsweer ervoor dat buurtgenoten elkaar na de winterslaap weer eens spreken op straat. Een buurvrouw vraagt wat ik van de dorpsplannen vind, ze had me gezien. Zij wil een groot gebouw, waarmee het dorp de toekomst aankan en vooral kinderen zichtbaar blijven in het dorp. Volgens haar komt dat multifunctionele gebouw er, omdat het al lang vastligt. Ik laat de tegenstem horen. Dat levert mij een vergelijking op met, zoals zij het zegt, haar eigen conservatieve echtgenoot. Die schijnt op dit punt, evenals ik, nogal behoudend te zijn! Ik mijmer nog wat door over de kenmerkende fraai rode dakpannen van de school, die op haar beurt al bijna 130 jaar met dezelfde naam op die plek staat. Mijn lagere school. Anderhalf decennium geleden nog duurzaam gerenoveerd. Dat gooi je niet zomaar weg! 

Hoe het plannen maken afloopt is ongewis. Als het dorpse karakter maar niet wordt aangetast. Dat heeft niets met kneuterigheid van doen. Wanneer je bewust in een dorp woont heb je behoefte aan maatwerk en niet aan geldverslindende projecten. In mijn dorp staat kleinschaligheid inmiddels met 1-0 voor.