‘Mooi he, dat ze dit nog mee kunnen maken!’ Een oudere man haalt mij en mijn jongste dochter (8) schaatsend in. Hij ziet eruit alsof hij de Elfstedentocht van ’63 zelf nog fluitend uit heeft gereden. Met moeite roep ik bevestigend terug. Het liefst zou ik meteen van het ijs afgaan.

Oké, aanvankelijk had ik wel de schaatskoorts te pakken. Heerlijke voorpret. Een week matige tot strenge vorst, hup, ijzers uit het vet! Maar voorpret is leuk, maar het moet ook weer niet te lang duren.

Windwakken: Ik kan me niet herinneren dat ze vroeger bestonden, maar nu teisterden ze opeens alle prachtige natuurijsplekken in de buurt. Niks wilde dichtvriezen. Woensdag was het ijs dan eindelijk voldoende betrouwbaar. Volgens Twitter althans. De dochters (8 en 10) konden mooi mee na school, bedacht ik. Mijn vrouw bleef liever binnen zei ze, met een knieblessure als goed excuus.

"Kinderschaatsjes helpen aandoen lukt niet met handschoenen aan"

Wij met zijn drieën naar de Oude Waal, een buitendijks meertje in de Ooijpolder. De meiden hadden zichzelf goed ingepakt (maillot, broek, twee vesten en een jas), goed getraind door de buiten-BSO waar ze jaren naartoe gingen. Had ik dat ook maar gedaan.

Kinderschaatsjes helpen aandoen lukt niet met handschoenen aan, kwam ik achter. Tegen de tijd dat de meiden joelend het ijs op vlogen. Had ik nauwelijks gevoel meer vanaf mijn polsen. Met moeite de strakke noren aangesnoerd en snel weer de handschoenen aan. Een spijkerbroek is toch niet zo warm bij min vijf en windkracht zes tegen, kwam ik snel achter. En alleen een bloes onder die winterjas was ook niet zo slim. Ik dacht: na tien minuten zullen ze het wel mooi genoeg vinden en weer naar huis willen. Snel wat fotootjes en filmpjes schieten voor de napret en dan snel opwarmen op de terugweg, in de auto.

Ik was even vergeten dat het voor hen allemaal wel nieuw en leuk was. Vooral wind mee was dolle pret, al zag ik ze zo een windwak ingeblazen worden in mijn angstvisioenen. Na ruim een half uur mocht ik eindelijk van het ijs af van ze. Tergend langzaam gingen de schaatsen weer uit, met blauwe vingers. Auto, verwarming, thee, kon ik alleen nog maar denken. ‘Genieten is dit toch?’, zei de moeder van een bevriend gezin die naast ons onderaan de dijk bleek te zitten – wel in skikleding. 

Het was inderdaad prachtig. Achteraf. Op de foto’s.