Het woord fatsoen lijkt in onze samenleving een taboe geworden. Wanneer de grenzen van het fatsoen worden overschreden reageren mensen onverschillig of gepikeerd als zij worden gecorrigeerd. Wellicht daarom laten we dat woord in onze tijd te graag voor wat het is:  Normbesef  waar slechts heel oude mensen nog herinnering aan hebben. 

Een Zwolse vlogger eigent zich het recht toe om mensen te beledigen en daarbij ook nog eens de wet te tarten. Hij vertikt het om verantwoording af te leggen bij de rechter. De onbenulligheden bij Voetbal Inside zijn inmiddels breed uitgemeten in de media. Hetzelfde laken en pak. Normloos gedrag gevolgd door kletskoek wanneer zij op hun woorden en daden worden aangesproken. Zelf rollen ze gierend van het lachen over de vloer en doen het miskleunen af als plagerijtjes. Erger kan het bijna niet.   

"Waar haal je het vandaan om de transgender, die bij DWDD zoveel geluk uitstraalde, neer te sabelen met een bewuste demonstratie van empatisch onvermogen?"

Schreeuwers in de media roepen altijd om het hardst dat zij vrijheid van meningsuiting hebben en dat niemand hen daarvan kan afhouden. Dat is waar tot op zekere hoogte. De vlogger en de voetbaljongens beseffen niet dat hun vrijheid, om beledigend en pesterig te zijn, stopt waar die van anderen in het gedrang komt. Hun uitingen kenmerken zich door kinderlijk éénzijdige naïviteit, geprojecteerd in een tunnel zonder licht aan het einde. Kleedkamerhumor noemen de heren dat. Het creëren van een eigen wereld dus! Je zult er maar bij horen!     

Kritisch zijn op ontwikkelingen in de samenleving dient een goede zaak, mits dat op een eerlijke manier gebeurt. Het gaat mis zodra op de persoon wordt gespeeld en kwetsbare slachtoffers worden gekozen.  Laf en grensoverschrijdend gedrag is het gevolg.

Waar haal je het vandaan om de transgender, die bij DWDD zoveel geluk uitstraalde, neer te sabelen met een bewuste demonstratie van empatisch onvermogen? Houd liever je mond! Waarom koos de vlogger een jongen met Down uit om zijn pestgedrag op bot te vieren? Deze slachtoffers vinden het levensgeluk na transformatie of simpelweg als winkelbediende. Waarom wordt hen de ruimte om daarvan te genieten niet gegund?    

Mij overvalt een sterk vermoeden dat ‘de heren van zwartgalligheid’ jaloers zijn, omdat bij henzelf het geringste sprankje geluksgevoel ontbreekt. Waarom anders misgunnen zij kwetsbare mensen waar ze voor zichzelf zo hard om schreeuwen: je vrij voelen om te zijn wie je bent!