Ik zat in de trein. Aan het uithijgen van het sprintje dat ik trok om zo de Intercity richting Zutphen niet te missen. Ondanks dat sprintje was ik toch te laat op de plek waar ik wezen moest. 

Het was rustig in de trein, de spits was net voorbij. Ik denk dat ik de coupe deelde met zeven mensen. Twee daarvan kende elkaar hoe dan ook niet voordat de reis begon. Een van die twee was aan het bellen. Het ging over zijn voormalige werk waar hij op een niet zo leuke manier eruit getrapt is. 

"Waarschijnlijk zien de twee elkaar nooit meer"

Toen hij de telefoon ophing stond een man op, en die ging naast hem zitten. Hij zij iets van: "Ik luisterde je telefoongesprek af. En ik ben nu eigenlijk wel benieuwd naar het hele verhaal." Ik denk dat deze man één van de weinige is die toegeeft dat hij (telefoon)gesprekken afluistert in de trein. Maar dat zo ongeveer iedereen dat wel doet. Zo ook ik. Want ik luisterde hun gesprek af. 

De man, die telefoneerde, leek de nieuwsgierige medereiziger te vertrouwen. Hij legde het hele verhaal uit. Wat er gebeurt is, waar hij nu werkt en nog wat andere zaken. Pas na een minuut of tien begon de nieuwsgierige man ook uit te leggen wat hij in het dagelijks leven doet. 

De twee namen afscheid bij het eindpunt van beide, en ook die van mij. Het station van Zutphen. Waarschijnlijk zien de twee elkaar nooit meer. Maar ze hebben in ieder geval een bijzonder moment kunnen delen. 

En oja... Ik luisterde op mijn beurt jullie gesprek weer af. Maar had niet het lef om ook aan te schuiven, en me in het gesprek te mengen. Maar ik heb wel genoten!