Ik was 11. Samen met een schoolvriendje oefende ik elke woensdag en zaterdagmiddag met ons bandje. Of naja, we noemde het zelf een bandje. Verder dan de zolder bij mij thuis zijn we nooit gekomen. 

Ik speelde op de drums en hij op gitaar. We speelde altijd Nirvana, en neuriede de tekst in steenkolen Engels mee.  'Come as you are' en 'Smells like teen spirit' passeerde elke dag de revua. Kurt Cobain kwam in mijn leven. Ondanks dat ik toen amper wist wie hij was. 

"Het zou wat zijn dat het een hype wordt om elke middag een spuit heroïne in je arm te zetten"

Tegenwoordig lijkt het meer dan ooit een hype om met shirts van Nirvana rond te lopen. Elke kledingzaak heeft er wel wat in de winkel liggen. Iedereen maakt er ook een sport van om in broeken met zoveel mogelijk gaten te lopen. Waaronder ondergetekende. Komt dat een beetje van Kurt af? Ik denk het wel. Beseft iedereen die gaten in zijn broek heeft dat? Vast niet. Al spreek ik van geluk dat die hype overgenomen is van hem. Het zou wat zijn dat het een hype wordt om elke middag een spuit heroïne in je arm te zetten. Omdat het met Nirvana logo en al in de Jumbo ligt. 

Cobain staat bovenaan in mijn Spotifylijst. Net als miljoenen andere mensen. Hij is meer dan ooit een onderdeel van het dagelijkse leven. En dat zal ook altijd zo blijven. 

Een junk, een gek, die muziek maakt waarvan bij sommige nummers de gitaarlijn eenvoudiger is 'ik zag twee beren broodje smeren' wordt geëerd. Al heel lang. Want Cobain zit in iedereen.