WARNSVELD - Jaarlijk wordt er een week lang aandacht geschonken aan pesten op scholen. Dit is in september, omdat dan de scholen weer begonnen zijn. Dit jaar ligt de aandacht bij online pesten. Wij spreken met Francien Regelink uit Warnsveld. Zij is vroeger online gepest, en heeft daar een boek over geschreven. 

Wat is er precies gebeurd? 
“Ik was 15 en toen vond ik de populairste jongen van school leuk, helaas kreeg ik zijn aandacht niet. Ik vroeg me af hoe ik in het zicht kan komen, en toen zag ik dat hij graffiti deed ik besloot dat ook te gaan doen. Na verloop van tijd zag hij dat en kreeg ik complimenten. Dat zetten zich snel voort in een online vriendschap. We waren allebei in de pubertijd, ik was goed op de hoogte van hoe alles werkt qua seks, en dat vertelde ik graag. Toen kreeg ik de vraag welke cupmaat ik heb. Dat vertelde ik. Op een gegeven moment kreeg ik ook de vraag of ik het wou laten zien. Ik had net een webcam gekregen, bedoelt om te chatten met familie in het buitenland. Ik zei steeds dat ik ze niet wou laten zien maar later dacht ik: waarom ook niet. Misschien krijg ik zo zijn aandacht, daar was op dat moment best goed over na gedacht.”

Lees verder onder de foto...

Francien Regelink.

© Joyce Bongers

En toen? Heb je de foto's gestuurd? 
“Ja. Ik maakte twee foto’s waarvan ik de tweede wel oké vond. Die stuurde ik via hotmail naar hem toe. Toen ik de foto verstuurd had kreeg ik maar geen reactie, behalve dat hij weg moest met vrienden. Wat ik opmerkelijk vond omdat hij helemaal niet had vertelt dat hij met vrienden was. Het is toch alleen maar voor hem bedoeld dacht ik. Later op school hoorde ik er niks meer over, tot de zomervakantie die eraan kwam heb ik er niks meer over gehoord. De zomervakantie ging voorbij, een vakantie waar ik onder andere verkerking kreeg met een jongen uit de Havo."

"Na de vakantie was het de eerste dag gelijk raak, ik had om 8 uur les en toen ik de fietsenstalling uit kwam hoorde ik ‘Francien laat je tieten nog eens zien’. Huh? Heb ik dat wel goed gehoord? Dacht ik. Toen ik niet reageerde werd het nog een keer geroepen. Het was de vriendengroep van de jongen die het riepen en moesten lachen. Ik kon wel door de grond zakken, je bent 15 en je aanzien is echt weg. Ook voelde ik me echt verraden. Toen ik ’s middags thuis kwam bedacht ik me gelijk dat ik het niet tegen mijn ouders kon vertellen. Dan worden ze heel boos, en ik ben goed opgevoed, het is echt mijn eigen schuld geweest. Ziekmelden was ook geen optie, ik ben nooit ziek dus dat zou opvallen. Niet veel later wist de hele school het al. Een dag later kwam in de pauze de conciërge naar mij toe. Hij vertelde dat de foto rond ging en dat hij deze al op meerdere plekken weg heeft moeten halen. Zelfs mijn eigen vrienden lieten de foto rond gaan, als ik vroeg wat het was zeiden ze dat het niks was. Dan weet je genoeg. Een hele tijd heb ik het ontkent, omdat hij hoofd er niet zichtbaar op was. De jongen waar ik verkering mee had was de enige die het zeker wist, ik kon het natuurlijk niet verborgen houden voor hem. Hij schaamde zich, niet zo zeer voor mij maar wel voor dat er gebeurd is. Het veranderd je relatie toch, als iedereen ziet wat je eigenlijk alleen in de slaapkamer zou moeten zien.”

"Zelfs tijdens het uitgaan werd ik herkend."

Waarom heb je het niet volgehouden om te ontkennen dat jij het op de foto bent? 
“Dat heb ik bijna drie maanden volgehouden, tot dat mijn beste vriendin tot de keuze werd gesteld om het te zeggen, en daar tegenover stond dat zij met een knappe jongen mocht zoenen. Ze wist dat het mijn favoriete kleren waren op de foto, en heeft het toegegeven. Ik kan haar de schuld geven, maar uiteindelijk is het toch mijn eigen schuld. Uiteindelijk wist iedereen dat ik het was en werd ik bekend in Gelderland. Overal waar ik kwam werd ik gelinkt aan de foto. Zelfs tijdens het uitgaan werd ik herkend. Dat is heel vervelend op die leeftijd.”

“Ik heb wel geluk gehad dat mijn ouders het nog niet wisten, dat komt waarschijnlijk ook doordat ik in het kleine dorp Harfsen woonde. Ik moest toen het eenmaal bekend was ook gaan nadenken over mijn vervolgopleiding, ik kon en wou niet naar Deventer of Zutphen gaan. Uiteindelijk is het Apeldoorn geworden, waar ik op een school terecht kwam met amper mensen van mijn middelbare school.”

"Ik heb mijn eigen kinderporno gemaakt"

Wanneer heb je besloten je verhaal te delen? 
“Twee jaar geleden had je het Dave Roelvink verhaal. Toen er een filmpje viraal ging dat hij zich liet pijpen in een bubbelbad. Toen dacht ik: iedereen heeft een oordeel over hem maar heeft iemand al nagedacht hoe het voor dat meisje is? Op dat moment had het ook een naam gekregen, sexting, en dat is strafbaar. Eigenlijk heb ik mijn eigen kinderporno gemaakt. En iedereen die het doorstuurt maakt zich schuldig aan kinderporno. Ik zag het zoveel in de media voorbij komen en toen dacht ik ik moet hier iets mee doen. Ik ben redelijk thuis in social media, en weet ook hoe de media werkt. Ik heb met Nieuwsuur contact gezocht en die hebben er een item over gemaakt, op dat moment woonde ik in Zuid Afrika en daar kwamen ze langs. Op de dag dat het uitgezonden werd kreeg ik een mail, dat het niet door kon gaan omdat er politiek nieuws was. En dat gaat altijd voor bij Nieuwsuur. Ik dacht toen, gelukkig ik hoef het mijn ouders nog niet te vertellen. Wat ik niet las is dat het wel op Facebook zou verschijnen. Toen ik aan het hardlopen was door Kaapstad kreeg ik een bericht. Dat een vriendin het erg knap vond dat ik mijn verhaal gedaan heb. Toen schrok ik.”

En wat heb je toen gedaan? 
“Ik besloot een open brief aan die jongen te publiceren, deze had ik al een tijdje klaarstaan. Na tien minuten kreeg ik nog geen likes en reacties, tienduizenden meisjes volgden mijn blog maar dat ging normaal over sport. Ik zat te twijfelen of ik het weer offline moest halen. Niet veel later stroomde de reacties binnen, ik had me voorgenomen elke reactie te beantwoorden maar dat kon ik niet meer bijhouden. Mijn doel is om van die jongen sorry te horen, dat heeft hij niet gezegd. Ik heb alleen een bericht gekregen waarin hij vertelde dat hij de foto nog had.”

"Mijn vader vroeg of ik last had van aandachtstekort"

Hoe reageerden je ouders? 
“Ik kreeg een brief van mijn ouders dat ze teleurgesteld waren. Mijn vader vroeg of ik last had van aandachtstekort. Mijn broer heeft ze toen uitgelegd waarom ik het nooit vertelt heb. Het was de schaamte en het oordeel. Toen snapten ze het wel, en hij was zelfs trots. Maar tot op de dag van vandaag vinden ze het wel heel moeilijk. Na aanleiding van het item van Nieuwsuur heb ik veel aandacht gekregen, ik stond in kranten en verscheen op TV. Veel slachtoffers van hetzelfde vinden er steun aan.”

Zou je het nog een keer doen? 
“Iedereen doet het, en het is heel normaal geworden eigenlijk. Ik raad pubers aan om het niet te doen! Omdat het erge gevolgen kan hebben. Maar ik denk dat ik het zelf nog wel een keer zou kunnen doen. Maar wel als ik weet dat ik iemand echt kan vertrouwen. Maar sinds mijn 15e heb ik het niet meer gedaan, deels is het angst, en aan de andere kant lijkt me de kop ’Sexting-slachtoffer gaat voor de tweede keer de fout in’ ook niet fijn.” 

"Ik durf nu overal mijn verhaal te doen"

Tot slot, heeft dit gemaakt wie je bent? 
“Absoluut, het heeft me in het eerste geval erg gebroken, maar daarna gevormd wie ik ben. Juist doordat ik de angst voor schaamte niet meer ken. Ik durf nu overal mijn verhaal te doen. Ik heb door alles ook veel geleerd over social media, en daarin heb ik nu mijn eigen bedrijf. Ik denk dat mijn leven heel anders was geweest als dit niet niet gebeurd zou zijn.”

Dit artikel is eerder in een andere vorm gepubliceerd.